Ang Langgam at Ang Tipaklong

Noong unang panahon, sa isang malawak na bukid, may nakatirang langgam at tipaklong. Ang langgam ay masipag. Sa mga araw ng tag-init, nag-iipon siya ng pagkain para sa taglamig. Araw-araw, nakakaipon siya ng mga butil ng trigo at mga piraso ng mais na dinadala niya pauwi sa kanyang tahanan.

Ang tipaklong naman ay mahilig maglibang. Ginugol niya ang kanyang mga araw sa pagkanta at pagsayaw sa ilalim ng araw. Tumutugtog siya ng biyolin at tumatalon-talon nang walang iniintindi. Hindi niya iniisip ang pangangailangan sa hinaharap kaya hindi siya nag-iipon ng pagkain para sa malamig na panahon.

Dumating ang taglamig. Napakalamig at wala nang makuhang pagkain. Ang langgam ay komportable at maraming pagkain sa kanyang mainit na tahanan. Ngunit ang tipaklong ay gutom na gutom at walang mapagtaguan upang magpainit.

Nalulungkot at nagsisisi, pumunta ang tipaklong sa tahanan ng langgam at humingi ng pagkain. Tinanong siya ng langgam, "Bakit hindi ka nag-ipon ng pagkain noong tag-init gaya ko? Ngayon, kailangan mong harapin ang resulta ng hindi paghahanda."

Pagkatapos niyang sabihin ito, bumalik ang langgam sa kanyang tahanan, iniwan ang tipaklong sa labas sa malamig na panahon. Nalungkot nang husto ang tipaklong at pinagsisihan ang hindi pagsisipag noong may pagkakataon pa.