Ang Soro at Ang Uwak

Noong unang panahon, sa isang malawak na kagubatan, may nakatirang soro at uwak. Isang araw, nakakita ang uwak ng masarap na piraso ng keso at lumipad sa itaas ng puno upang kainin ito.

Habang naglalakad ang soro, napansin niya ang keso sa bibig ng uwak at ginusto niya ito para sa kanyang sarili. Naisip ng soro ang isang plano upang malinlang ang uwak at makuha ang keso.

Lumapit ang soro sa puno at sinimulang purihin ang uwak. "Kaibigang uwak, napakaganda mo, at kumikislap ang iyong mga balahibo! Hindi pa ako nakakakita ng ibong kasingganda mo," sabi ng soro.

Natuwa ang uwak sa mga papuri at lalong nagyabang, nais pang makarinig ng mas maraming magagandang salita. Dagdag pa ng soro, "Sigurado akong napakaganda rin ng iyong boses. Maaari mo ba akong kantahan ng isang awit?"

Dahil puno ng yabang at gustong ipakita ang kanyang boses, binuksan ng uwak ang kanyang bibig upang kumanta. Ngunit, sa pagbukas ng kanyang bibig, nahulog ang keso at mabilis itong dinampot ng soro.

Kinain ng soro ang keso at naglakad palayo, habang naiwan ang uwak, iniisip ang kanyang pagkakamali.